Domy wykonane w stosowanej od średniowiecza technologii szachulcowej. 2

Słowiński Park Narodowy – jeden z 23 parków narodowych w Polsce. Został utworzony 1 stycznia 1967 i zajmuje powierzchnię 327,44 km². Jest położony w środkowej części polskiego wybrzeża, w województwie pomorskim.

Historia Parku Słowińskiego

Słowiński Park Narodowy został utworzony 1 stycznia 1967 na powierzchni 18 069 ha[5][6].

W 1977 został włączony przez UNESCO (w ramach programu „Człowiek i biosfera”) do sieci rezerwatów biosfery[7], a w 1995[4] wpisany na listę terenów chronionych konwencją ramsarską o obszarach wodno-błotnych o międzynarodowym znaczeniu przyrodniczym pod numerem 757[8].

W 2004 r. został powiększony o 14 675 ha, w tym 11 000 ha wód Bałtyku, i od tej pory zajmuje powierzchnię 32 744,03 ha[9].

Przyroda nieożywiona

Największą wartością Słowińskiego Parku Narodowego nie są flora i fauna, ale przyroda nieożywiona – wydmy, zwłaszcza te wędrujące, moreny, mierzeje, jeziora, torfowiska, plaże. Zachodzą tu dynamiczne procesy niszczenia i tworzenia, a przykładem może być odsłonięcie wiosną 2016 r. lasu zasypanego kilka tysięcy lat temu przez wędrujące wydmy.

Flora

Na terenie Parku występują zbiorowiska: wydmowe, torfowiskowe, łąkowe i leśne. Odnaleźć tu można naturalne ciągi sukcesyjne, od roślin pionierskich pojawiających się na plażach do typowych nadmorskich borów bażynowych. Występuje m.in. wydmuchrzyca piaskowa[5], a innymi gatunkami pionierskimi są rukwiel nadmorska i honkenia piaskowa. Spośród lasów parku 80% stanowią bory[10].

Ogółem w Parku występuje około 920 gatunków roślin naczyniowych, 165 gatunków mszaków, 500 gatunków glonów, 424 gatunki grzybów[11], z których 46 jest objętych ochroną ścisłą, a 15 częściową. Należą do nich między innymi: widłaczek torfowy[5], mikołajek nadmorski[5], zimoziół północny, rosiczka okrągłolistna, storczykowate, długosz królewski, poryblin jeziorny[11], malina moroszka. Ta ostatnia to relikt polodowcowy[10].

Z ciekawszych gatunków grzybów występują m.in.: smardz, czasznica olbrzymia, siedzuń sosnowy i sromotnik bezwstydny; stwierdzono ogólnie ponad 500 ich gatunków. Z porostów, których odnotowano około 250 gatunków, występują m.in. chronieni przedstawiciele rodzajów Usnea (brodaczka) i Bryoria (włostka)[10].